Stem
Ik hoorde je stem
die in een perfecte akoestiek
zachtjes en duidelijk
de jouwe was
Ik wachtte met omkijken
omdat ik heel even
wilde genieten
van iets van jouw eigen ik
Daarna klonk een kinderstem
ach, had de tijd maar elastiek
dan zou ik het rekken tot overduidelijk
jouw stem zoals vroeger mijn hartje las
Maar dan moet ik toch kijken
zie ik een leven
tranen vergieten
waarin ik met mijn vriendschap stik
Ik lijk dan voor jou “het niets”
nog niet menselijk
voor mij geen blik, nog geen knikje
zelfs geen groet van alledag
Dan wou ik dat ik blind was gebleven
luisterend naar je stem
dan zonder pijn stil
een slapende herinnering aan de maan
Plots is er dan toch iets
o, zo typisch menselijk
een knik, een ogenblikje
omdat je me toch best zag
Als ruines na de bom overgebleven
tonen je ogen en je hart
een lief hartje voor mij, zo stil
omdat angst en verwarring er tegenaan slaan
’t schrijvertje
Uitgeverij Free Musketeers © uitgeverij Roots©
