Stem

Stem

Ik hoorde je stem
die in een perfecte akoestiek
zachtjes en duidelijk
de jouwe was

Ik wachtte met omkijken
omdat ik heel even
wilde genieten
van iets van jouw eigen ik

Daarna klonk een kinderstem
ach, had de tijd maar elastiek
dan zou ik het rekken tot overduidelijk
jouw stem zoals vroeger mijn hartje las

Maar dan moet ik toch kijken
zie ik een leven
tranen vergieten
waarin ik met mijn vriendschap stik

Ik lijk dan voor jou “het niets”
nog niet menselijk
voor mij geen blik, nog geen knikje
zelfs geen groet van alledag

Dan wou ik dat ik blind was gebleven
luisterend naar je stem
dan zonder pijn stil
een slapende herinnering aan de maan

Plots is er dan toch iets
o, zo typisch menselijk
een knik, een ogenblikje
omdat je me toch best zag

Als ruines na de bom overgebleven
tonen je ogen en je hart
een lief hartje voor mij, zo stil
omdat angst en verwarring er tegenaan slaan

’t schrijvertje

Uitgeverij Free Musketeers © uitgeverij Roots©