Mijn persoonlijke ervaringen.
Opmerking vooraf:
Hieronder volgt een verklaring, die vele jaren geleden(1999) reeds is geschreven. Ik heb het in de loop van de jaren wel een beetje aangepast. De reden daarvoor is natuurlijk de tijd. Ik heb het allemaal wel een plaatsje kunnen geven. Voor mezelf hoefde ik het hier niet te plaatsen. Toch wilde ik de lezer dit verhaal niet onthouden, omdat het een voorbeeld is van de mogelijke impact van destructieve controletechnieken op een relatie, een vriendschap in mijn geval, in de situatie van een kritische buitenstaander.
Mijn life event:
Samengevat komt mijn persoonlijke ervaring omtrent de aanvaring met een gesloten groep mensen die in functioneren als 2 druppels water op een destructieve sekte leek, hierop neer:
In mijn beleving, ben ik slachtoffer geweest van een ontwikkeling bij mensen die ertoe leidde dat ik een soort kop van jut werd. De mensen over wie ik spreek waren en zijn me dierbaar. De ontwikkeling die ik bedoel was geen positief proces. Het veranderde de vriendelijke attitude jegens mij en mijn gezin, geleidelijk in een vijandelijke attitude.
Voor mij betrof het op dat moment een onverklaarbare verandering, die me na jaren liefdevolle betrokkenheid op mijn grondvesten liet schudden. Na de dood van mijn vader en moeder, moest ik, volkomen van de kaart en verbaasd, machteloos toezien hoe een wig werd gedreven tussen deze vrienden van toen en mijn persoon.
Het proces van verandering leidde ertoe dat ik me uiteindelijk genoodzaakt zag mijzelf en wat bij me hoort te beschermen. Dat deed ik o.a. door op de juiste plek mijn mond een beetje open te doen over de situatie en door te “groeien” in het fenomeen waar ik mee te maken leek te hebben: de impact van destructieve controletechnieken.
Op een gegeven ogenblik werd ik me ervan bewust dat mijn identiteit volledig op de kop werd gezet. Er werd bij mij door hen twijfel gezaaid over de ware aard van o.a.:
- de kwaliteit van mijn roots
- de oprechtheid van de vriendschap van mijn andere vrienden voor mij
- het karakter van mijn echtgenoot
- de gebeurtenissen in mijn leven
- mijn motivaties voor handelen
- de kwaliteit van mijn verwerkingsproces m.b.t. de dood van mijn ouders
- mijn perceptievermogen
- en meer.
De twijfel werd gezaaid, maar pakte mij niet…..niet helemaal. Mijn realitytestingsmogelijkheden bleven intact ( = tegen de zin van die sektarisch getinte groep, behield ik mijn toetsstenen: de contacten met mijn echtgenoot, familie en vrienden bleven bijvoorbeeld intact), ondanks gemorrel aan de fundamenten waarop mijn “ikje” is gebouwd ( men probeerde twijfel te zaaien over mijn opvoeding en roots bijvoorbeeld).
Waarschijnlijk bleef ik in de ogen van de groepstructuur te kritisch denken, denk ik. Mondigheid is me met de paplepel ingegeven, dus vraag ik naar het waarom der dingen….Dat werd ze vast te lastig. Omdat bleek dat ik er niet zomaar in wegzakte, kreeg ik te maken met meer en meer intense beledigingen van mijn uiterlijk en innerlijk. Zo zie ik het. Het ergste was nog wel dat het daarbij niet bleef. Op een gegeven ogenblik werd ik opgejaagd op een autoweg in mijn auto, werd ik bang gemaakt doordat iemand van die groep met een grote auto dicht op de bumper van mijn motor ging rijden, toen ik een rustig tochtje op de motor op de mandweggetjes in de regio wilde maken. Het hield pas op, toen ik de bewoonde wereld, het dorpje, weer in reed. Ik werd op een gegeven ogenblik door de ernst van de intimidaties teveel in het nauw gedreven.
Ik was niet gek en dat gedoe maakte me ook niet gek. Ik was wel overspannen geraakt van dat alles. Natuurlijk was de bewustwording van hetgeen mensen die me lief waren/zijn probeerden, een pijnlijk proces. Teleurstelling en verdriet maakten van mij tijdelijk een wrak….maar gek werd ik niet…Met de mentale steun van ter zake deskundige mensen en vrienden, ging ik niet naar de “therapie”, die deze “vrienden van toen” mij adviseerden. Dit bleek, na nader onderzoek, een totaal verkeerde weg te zijn: de weg die mensen een sektarische structuur inlootst. Een therapie, waarin ook nogeens een verkeerd beeld van mijn identiteit uitgangspunt voor “behandeling” zou zijn geweest. Zie hier welke griezelige gevolgen karaktermoord kan hebben! Het voelde alsof ik in een nachtmerrie zat.
Vele jaren later bleek dat degenen die dat verkeerde beeld hadden neergezet precies wisten wat ze hadden gedaan. Men repte er met geen woord meer over, toen meer ter zake kundige mensen en ik zelf zich erin konden gaan verdiepen. Alhoewel het fijn was een soort van “eerherstel” te krijgen, was het leed voor mij natuurlijk al wel geleden.
Met veel pijn en moeite ben ik weer opgestaan. Niet alleen voor mezelf en mijn gezin. Ondanks alles toch ook voor de mensjes die me zo dierbaar zijn en in een “denkbox” opgesloten lijken te zitten.
Beetje bij beetje werd duidelijker dat ik was opgestaan tegenover een macht die groter leek dan ik was. Daarom ben ik psychologie gaan studeren, ben ik me na 2 jaar psychologie op universitair niveau aan de open universiteit (leuke aanvulling op de psychologische – en pedagogische kennis eerder opgedaan aan de Academie voor Lichamelijke opvoeding), gaan verdiepen in sektegedrag, heb ik steun en informatie gezocht bij specialisten op dit specifieke terrein ( zie ook CV Sjoukje Drenth Bruintjes). Nog wat voorzichtig is toch wel uiteindelijk mijn boekje uitgegeven: “Een knuffel voor jou“. De gedichten in mijn boekje vormen een symbolische weergave van de periode waarin en hoe ik gedurende het verwerkingsproces omtrent de dood van mijn ouders, me geleidelijk aan bewust werd van het proces, waarmee beetje bij beetje het contact met een mij dierbaar kameraadje ( die ik later “de maan” noem) onmogelijk werd gemaakt en de andere kameraad meer en meer leek te vergeten wie ik ben en wie ik voor hem was. Later heb ik een tweede dichtbundel uitgegeven: ” Waves“, met daarin de dichterlijke vertellingen over de impact van destructieve controletechnieken op een vriendschap.
De mensen die me altijd zo warm en hartelijk bejegend hadden, werden koele afstandelijke pestkoppen. Ze grepen alle mogelijkheden aan om mij intens te beledigen en vooral ook onzeker te maken. Door hen werd een onjuiste karikatuur van mijn persoonlijkheid en de gebeurtenissen als grote waarheid neergezet. En ik was maar klein….Zo voelde dat destijds, want ik wist toen nog niet dat ook in deze “alles rech zal kom” (Bredero) en duidelijk was dat er met mij helemaal niks mis was.
Alhoewel de grote ontreddering hierover in mij alweer jaren achter mij ligt, heb ik nog vele jaren aan alle kanten geschud, wanneer er weer zulke beledigingen naar me toe werden geworpen, ook al realiseerde ik me steeds dat, die intense beledigingen juist een begeidend verschijnsel zullen blijven van de klokkenluider die ik werd en nog steeds ben. Iemand die zijn of haar mond open doet tegenover structuren en personen die destructieve controletechnieken gebruiken om mensen in hun ban te laten zijn.
Tegenwoordig heb ik minder moeite met onheuse bejegening door destructieve sekten e.d. Ik ben eraan gewend geraakt. Zolang ik mijn mond open doe over de mogelijke impact van die nare psychotrucs bij sektes en loverboys, zal dit soort beledigende, onterechte beweringen over mijn persoon en werk en intimiderende taal jegens mij ook blijven.
Dat ik niet afhaakte/afhaak met mijn belangstelling en vriendschap voor de mensen die in 1997 mij het leven zuur maakten, maakte/maakt me natuurlijk uiterst kwetsbaar. Het was destijds erg zwaar om overeind te blijven. Het was ook niet eenvoudig om ondanks de beledigingen en intimidaties altijd even vriendelijk te blijven. Het lukte me overwegend wel……maar soms was ik best woedend, verdrietig en moest ik tot 10 tellen eer ik me toestond te handelen.
Nu is het anders. Hetgeen er toen met mij is gebeurd, ligt vele jaren terug. Ik ken het klappen van de zweep, heb met lede ogen aan moeten zien hoe de vrienden van toen meer en meer wegzakten in het gesloten systeem, de groep die als 2 druppels water op een destructieve sekte lijkt. Ik vind het verdrietig, mis mijn kameraadje die nog steeds in die knel vast lijkt te zitten. Maar ik sta sterker dan toen in het leven, heb het fijn met mijn gezin, familie en vrienden en geniet van het werk in mijn praktijk als counselor/coach, exitcounselor, spreker en sportconsultant.
Troost en steun vond ik destijds:
- bij mijn echtgenoot
- in de kennis die ik inmiddels had opgedaan over dit fenomeen en andere psychologische processen
- bij professionals op het terrein van sektes e.d.
- bij mijn vrienden en familie
- in de dierbare herinnering aan mijn roots.. mijn ouders,grootouders
- in kunnen vertrouwen op normale medische zorg van mijn nieuwe huisarts
- in de beetjes hoop, die een van de “weggezogen”vrienden me soms gaf…en nog steeds geeft
- in de zekerheid die ik in mijn hart vind over het blijven bestaan van vriendschap in zulke situaties
- in de extremiteit van beledigingen en vernederingen richting mij naast het extreme negeren van mijn verzoek om middels communicatie op basis van wederzijds respect en gelijkwaardigheid beter
- vaarwater voor iedereen te creeeren, omdat ze een schoolvoorbeeld vormen van de invloed van onethische manipulaties in zieke groepsstructuren.
- Later: in mijn werk als exitcounseler met een zelfstandige praktijk en in het kunnen voorlichten/informeren over destructieve controletechnieken als spreker met lezing, workshop, training en preventieles.
Hoeveel vastberadenheid om niet te zwichten voor grote druk en hoe gesteund ook, het bleef wel moelijk hoor. Het is pijnlijk als een dierbaar mens je kwetst om te kwetsen. Het is verdrietig te merken hoe onbenaderbaar zo’n mensje is. Soms steeg het water me tot aan de lippen. Ik weet dat velen met een groot hart dan afhaken. Respectloos en voortdurend beneden de gordel bejegend worden levert bij de meeste mensen boosheid en onbegrip op. Logisch.
Ik kon niet afhaken. Mijn vriendschap is daarvoor te groot. Mijn kennis van de oorzaak van dit nare gedoe zat een rigoureus “doei” in de weg. Van mijn roots heb ik geleerd niet voor macht aan de kant te gaan, te vechten voor rechtvaardigheid en het recht op het bestaan van ook mijn eigen identiteit. Tegelijkertijd maakten die volhardendheid om er voor ons kameraadje te blijven en kennis van onethische manipulatietechnieken/ destructieve controletechnieken/hersenspoelen, van mij de “kop van jut”voor leden van die groepsstructuur. Ik werd door hen met de verkeerde bril op bekeken. En als ze wel beter wisten, durfden ze geen andere bril opzetten uit angst voor de consequenties daarvan. Alles wat ik deed werd beoordeeld en uitgelegd conform de onjuiste karikatuur die door de “manipulator” van mij was geschetst. Ik kon in de ogen van die mensen niets goed doen. Ik mocht het dan wel begrijpen, pikken deed ik het absoluut niet! Vooral ook niet omdat die verkeerde bril van ze hier en daar mijn hele gezin raakte!
Zwijgen hielp niet…….en als zwijgen niet helpt….en gesprekken niet mogen…tja……precies….dan doen mondige mensen die zich in een monddoodhoek van de samenleving gedreven voelen, zelfs de meest geduldigen, uiteindelijk de mond open. Logisch toch! En ik deed en doe op mijn manier mijn mond open in de overtuiging dat “onmenselijke machten” niet gebaat zijn bij die openheid….. en de “rechten van de mens” wel.
Ik wil mijn familie, vrienden en de ter zake kundigen, dichtbij en ver weg, bedanken voor hun vriendschap en steun. Ik weet dat sommigen het moeilijk kunnen accepteren dat ik begripvol probeer te zijn voor mensen die me proberen te vernederen. Ze weten wel waarom ik het toch volhoud en respecteren dat.
Speciaal noemen wil ik een aantal sektedeskundigen in de USA, van wie ik veel heb opgestoken over dwingende beinlvoedingstechnieken/ destructieve controletechnieken/ hersenspoelen en wat je er tegen kunt ondernemen. Ook namen ze hier en daar de moeite om middels emailcontact informatie, kennis en morele steun aan mij te geven. Het zijn ( in willekeurige volgorde) Steven Hassan, Carol Giambalvo, Michael Langone, Jana Lalich, Margareth Singer(helaas inmiddels overleden), Rick Ross en nog anderen. Van ieder van hen heb ik iets geleerd waaraan ik in de situatie iets heb. Tegenwoordig, nu ik exitcounseler ben (naast counselor, registercounsellor, sportconsultant en mental coach) en in mijn praktijk het exitcounselen een belangrijke afdeling is, wissel ik met enkelen van hen soms collegiaal kennis en ervaring op dit bijzondere terrein uit.
* Een van de meest storende gevolgen die ik in mezelf vond, nadat ik een beetje losser kwam te staan van de wereld waarin ik met een been had gestaan, was wel de enorme onzekerheid over vanalles en nog wat. Ik had moeite om weer zelfverzekerd zoals vroeger rond te stappen. Zelf weer beslissingen nemen….zelf initiatieven te nemen tot vanalles…..Ik ben er na het debacle onmiddellijk aan begonnen, maar het heeft me heel vaak vele zweetdruppeltjes op mijn voorhoofd gekost. De start van mijn studie was een flinke stap in de goede richting. Ik dacht namelijk niet meer te kunnen studeren. Na de eerste rij 8ten, negens en 2 10en voor diagnostiek, had ik weer genoeg zelfvertrouwen ten aanzien van het studeren.
Waar ik de moed om er vrij direct mee te beginnen vandaan heb gehaald?
Mijn vader heeft mij vroeger eens, direct nadat ik mijn auto total los had gereden, aangespoord om in zijn auto door het dorp te gaan rijden….Ik durfde niet echt, maar pa wist me te overtuigen. Ik dacht dat hij wel naast me zou gaan zitten….maar nee….ik moest alleen de hel in….helemaal alleen in de auto van mijn vader. Ik stapte huilend in, flinke zweetdruppels op mijn voorhoofd….en mijn mam kon ik niet vinden(ik had een slimme mam)…Ik moest wel…
(Nou moet je ven weten dat ik een ongeluk had gehad doordat ik met slecht weer door rood licht was gereden)
Na een kilometer ongeveer zag ik van verre al de stoplichten, waarvan ik huiverde…..Het licht sprong op rood en wat deed ik…? Wat denk je…? Precies, ik reed door rood licht…midden op het kruispunt stoppend….wel gillend de auto uit willen stappend…Maar er was daar helemaal niemand en ik kon toch onmogelijk de auto op het kruispunt laten staan. En zo reed ik verder….naar het volgende kruispunt….Ik stopte voor rood en moest erom lachen met de tranen nog over mijn wangen van de ellende eraan vooraf. Ik heb sindsdien geen problemen meer met het nemen van kruispunten.
In de situatie van tegenwoordig, neem ik er vele….dagelijks…en soms met van die hindernissen ook nog….Goed he…die pa van mij!
Tot zover mijn verklaring over mijn persoonlijke betrokkenheid bij het onderwerp: “Dwingende beinvloeding/ destructieve controletechnieken, sektes en loverboys“.
Sjoukje Drenth Bruintjes.
