Een bizarre frustratie van contact in een vriendschap
Lieve Maan,
Het zou fantastisch zijn om na 16 jaar stelselmatig onterecht onheus bejegend te zijn in opdracht van die nare wereld waarin je vastzit, eindelijk weer eens je glimlachje in alle openheid te ontmoeten.
Ik vind de wereld die na 16 jaar nog steeds wil dat jij me zonder reden kwetst natuurlijk geen mooi wereldje. Ik zie hoe geforceerd ze om je heen vliegen om te voorkomen dat je een stap buiten de grenzen van die wereld doet. Bizar.
De maan die ik ken zou een keer hardop zeggen: “Zo kan het niet langer”..en die zou dan daarnaar handelen. Niemand die haar dan tegen zou kunnen houden…En dan..Zeker weten dat de maan die ik ken ook mij en mijn gezin dan opzoekt.
Maar die maan…die maan kan ik alsmaar niet vinden en dat doet me zo ontzettend veel verdriet.
We missen je en hopen je weer te zien….en hopen ook dat het niet meer zolang duurt allemaal. Ongeduldig kan je ons toch na 16 jaar incasseren niet noemen…toch?
Liefs,
Schrijvertje en co.
Verjaardag
Ik roeide in mijn bootje
tegen de stroom in
naar de overkant
omdat de brug open was
Ik vervoerde je cadeautje
stootte mijn kin
viel over de bootrand
in het water, zonder jas
Koud en kleddernat
sjokte ik met cadeautje
naar de voordeur
met de brievenbus
Toen ik de maten mat
legde ik haast het loodje
’t cadeautje paste er niet “deur”
zelfs niet na wat geklus
En zo bleek niet het water
maar de brievenbus het obstakel
Is nu het cadeau te groot
of de brievenbus te klein?
vele minuten, uren later
landde ’t cadeautje met een takel
in mijn eigen kleine boot
omdat het niet van jou mocht zijn
ik wilde je feliciteren
wilde je een kusje geven
op die aardige lachrimpel
die er gisteren nog was
maar na lang proberen
heeft mijn bootje het begeven
Vandaag was het niet simpel
en morgen….dat is morgen pas!
’t Schrijvertje / Sjoukje Drenth Bruintjes
(uit: “Een knuffel voor jou” van ‘t Schrijvertje) Roots©
