De tovenaar van Oz
Kort samengevat, gaat het verhaal van “de tovenaar van Oz” zo ongeveer als volgt: ” Het meisje Dorothy wordt plotseling door een windhoos uit haar leven onder de mensen die haar lief zijn weggerukt. Ze belandt in een vreemde onwerkelijk lijkende wereld: vol met heksen en raar gedoe, op mensen lijkende wezens die eigenlijk kwaadwillende monsters zijn of wezens die er niet uitzien als mensen maar in hun gedrag en mogelijkheden toch wel op menselijke mensen lijken enz. Gelukkig zijn er ook nog een paar goede feeën en bestaat er in die wereld een tovenaar die je helpt de weg naar huis te vinden. Samen met een blikken hartloos mannetje, een soort “vogelverschrikker” zonder hersens en een laffe leeuw, gaat ze op zoek naar drie wezenlijke zaken voor het kunnen terugkeren naar haar huis en de mensen die haar lief zijn: hart, verstand en moed. Een tovenaar helpt ze op hun lange weg: de “yello brick road”…….een regenboog….naar “Somewhere after the rainbow….”….precies.
Het verhaal heeft een “happy end”. Dorothy wordt na het vinden van het hart,het verstand en de moed, wakker in haar eigen bed….met de mensen die ze zolang heeft moeten missen om haar heen.
Symboliek van de werkelijkheid
Waarom ik dit verhaal op deze siteafdeling van mijn homepage heb gezet, weet degene voor wie ik hemel en aarde heb bewogen om te voorkomen dat ze nog verder wegzakt in een wereld waarvan velen het bestaan niet kennen/niet geloven……of beter: zich niet kunnen voorstellen….,het best.
Door onduidelijke, nauwelijks hoorbare en vol stoorzenders, fluisterende sterrencommunicatie heb ik de stille hoop dat “de maan”(zo noem ik mijn kameraadje omdat die, evenals de maan alleen maar zichtbaar is wanneer en zoals de macht/de zon dat wil)zich, in ieder geval soms, bewust is van haar situatie. Tenminste meer dan ik dacht. Wanneer zo’n verhaal als symboliek van de situatie de onmetelijke ruimte van communicatie in gaat in een onduidelijke non-communicatieve sfeeromgeving, dan is het logisch dat vrienden die proberen te luisteren daarop ontroerd zijn. Het heeft mij zeer ontroerd. Al jaren lang. Het waren helaas wel allemaal “letters in het zand”, die bij het eerste beste windje onzichtbaar waren nadat ik ze gelezen had. Daarmee stond ik met de wetenschap van een bizarre situatie alleen. Ik was vogelvrij voor de machtsstructuur en heb ongelooflijk veel moeite moeten doen om een beetje gehoor en bescherming tegen het nare gedoe te vinden.
De erkenning heb ik uiteindelijk wel gekregen, maar we zijn dan ook 10 jaar verder.
Ik kan iedereen verzekeren dat het moeilijk is om als kritische buitenstaander de juiste dingen te doen en laten voor een opgesloten dierbaar mens in een sekteachtig opererende/functionerende groepsstructuur ala scientology/andere voorbeelden, waarin respect, gelijkwaardigheid e.d. met voeten worden getreden. Mijn ervaring ermee als outcast en enige wetenschappelijke achtergrondinformatie kun je vinden in www.sektehulp.nl .
Tot “ons” maantje wil ik zeggen:
Het spijt me oprecht dat ik de kleine macht niet heb kunnen bereiken.
Mijn deur blijft open…..voor de mens achter de maan die ik heb leren kennen….en ook voor de mens die de maan door de ellende met de macht geworden is.
Mijn vriendschap, onze vriendschap voor jou is altijd gebleven en zal nooit verdwijnen.
Hoe het tussen ons al 10 jaar gaat, noodgedwongen door de impact van jouw situatie op onze omgang, is voor mij een nachtmerrie. Er is veel ongewisheid, geen harmonisch gebeuren. Ik heb nooit een gerust hart. Het is iets wat me dagelijks dwarszit. Ik zou zo graag leven met een gerust hart over jou met de vrijheid weer spontaan te mogen zijn tegenover jou zoals het was. Dat is zoals ik was en ben gebleven. Het is een hel tegenover iemand die me zo dierbaar is altijd maar weer de rem te moeten gebruiken op mijn eigen ik……ach..je begrijpt vast wel wat ik bedoel.
Ik hoop dat je een keer weer door die deur bij ons naar binnen zult stappen, me weer kunt en durft ontmoeten in alle vrijheid. Ik zal erop hopen tot en met mijn laatste beetje. Het is een van mijn liefste wensen, die ik altijd bij me zal dragen zoals jij altijd in mijn hart en ziel aanwezig zult zijn.
We missen je al zolang…we zullen er altijd voor je zijn wanneer jij dat wilt.
Wij alledrie.
Liefs,
Jouw schrijvertje.
Tegen de nare machtsstructuur.
Freedom of Mind, Freedom of Speech!……we’ll keep on talking until the violence stops!
Ik ben een mens die zich bedonderd voelt, in haar identiteit bedreigd, onder druk gezet, geintimideerd en in de steek gelaten is!….en dat meer dan 10 jaar lang.
Tegenover mij hebben jullie mensen die me dierbaar waren alle ethiek, ook beroepsethiek, aan hun laars laten lappen. Mijn pogingen om de kwestie in normaler vaarwater te krijgen hebben jullie zonder bedenken in de grond in laten boren. Ook bemiddelaars zijn zonder enig nadenken weggestuurd. Ondertussen werd het contact tussen mijn kameraadje en mij in alle rollen ten opzichte van mij en wat bij me hoort ook gefrustreerd, het beroepsfunctioneren en beroepsethiek werden t.o.v mij met geweld onder druk gezet….en meer ellende.
Jullie hebben mij en wat bij me hoort met in een ontoelaatbare/niet tolerabele situatie gezet door mensen die mij dierbaar waren/zijn een verkeerde kant op te sturen. Ik heb me met alles wat en wie ik ben wel moeten beschermen tegen het gebeuren. Laat duidelijk zijn dat ik nooit de mensen heb bestreden die ik als slachtoffer zie van dat nare systeem. Ik heb vooral het psychosysteem van de machtsstructuur aangekaard. Dat betekende dat ik niet, zoals velen mij adviseerden, de mensen die mij onder druk zetten heb aangeklaagd met als doel zelfbescherming…maar juist ben gaan strijden voor meer bewustwording in Nederland betreffende het bestaan van een fenomeen met zulke vernietigende invloed. Het was wel dagelijks wikken en wegen tussen zelfbescherming en vriendschap…..het was ook niet eenvoudig.
Het is het psychosysteem van de machtsstructuur die mensen kapot maakt. Door het bizarre functioneren heeft de structuur mijns inziens een uiterst vervelend negatief effect op allerlei processen in allerlei situaties: Relaties worden kapot gemaak of ernstig gefrustreerd en mensen die langdurig onder invloed van die nare psychotrucs van een sektarische structuur staan kunnen last krijgen van nare effecten.
Bivakkeren in een groep met gesloten grenzen, waarin normen en waarden zoals vrijheid, gelijkheid, respect etc. niet gehanteerd worden en onethische beinvloeding het machtsmiddel is waarmee leden van de groep binnen die grenzen worden gehouden, kan de volgende desastreuze gevolgen hebben:
- Verlies van keuze en eigen vrije wil
- Verminderde intellectuele vermogens, woordenschat en gevoel voor humor
- Verminderd gebruik van ironie, abstracties en metaforen
- Verminderd vermogen om intieme relaties met diepgang aan te gaan of te behouden
- Slecht oordeelsvermogen
- Verslechtering van de lichamelijke conditie
- Verkeerde voeding en ondervoeding
- Hallucinaties, paniek, dissociatie, schuldgevoel, identiteitsverwarring en paranoia
- Neurotische-psychotische- en zelfmoordneigingen
- Schokkende motoriek.
Sektarische structuren kunnen voor een mens vernietigend zijn.
Over een mens in wie ik ook ooit geloofde, maar die op een dag voor mij en mijn gezin, zonder dat we er iets aan konden veranderen en tot onze grote verbazing, een wezenlijk naar gevaar werd.
Ik wou dat hij had begrepen wat de impact van zijn attitude en gedrag jegens ons was. Misschien had hij dat ook wel begrepen, maar misschien ook niet. Ik vraag me af: Wat zou hij hebben gedaan als hij zo intimiderend, naar zou zijn behandeld en bejegend door vrienden die tegelijkertijd ook een andere en wel professionele rol vervullen…een rol van welke je dan soms afhankelijk bent….zoals ik ook door hem ben behandeld en werd bejegend ….stel je dat nou eens voor…..stel je bent ziek, hebt longontsteking en je kun nergens terecht omdat de reguliere weg door intimidatie wordt geblokkeerd…stel je dat eens voor…Ik werd destijds keer op keer zwakker en mijn weerstand daalde in een paar jaar tijd naar het nulpunt.
Zijn handelen leidde bovendien tot het effect dat hij mij de mond dreigde te snoeren door mensen in mijn omgeving en ver daarbuiten te laten twijfelen aan de psychische gesteldheid…m.b.v. de status van zijn beroep wetende dat er met mijn psychische gesteldheid helemaal niks mis was. Heeft hij zich ooit beseft wat voor nachtmerrie dat voor mij, de underdog in deze destijds, was? Dat jaren later bleek dat hij niets van die rare uitspraken officieel had gemaakt, dat die uitspraken niet zijn officiële opvatting vertegenwoordigden…ja…daar werd ik bijna nog bozer van..want toen leek het werkelijk zo te zijn dat hij me willens en wetens…ach…laat ook maar..het is gewoon te erg en te zot voor woorden hoe met mij is omgesprongen.
Ik heb me niet zonder slag of stoot willen laten koeioneren, bedreigen en emotioneel mishandelen. Ik kom wel voor mezelf op……..en ik pik zulk gedonder niet!
Ergens hoopte ik steeds dat hij de hand die ik wel degelijk ook ieder jaar weer naar hem uitstak eens aan zou pakken. Die hand stak ik steeds weer uit, omdat ik vermoedde dat ook hij slachtoffer was van de sektarische beinvloeding van de groepsstructuur waaraan hij zijn ziel verkocht leek
te hebben….en natuurlijk…het steeds opnieuw proberen werd zeker ook gestuurd door mijn herinnering aan betere tijden met ‘m. Ik had jarenlang vooral verdriet om zijn veranderde negatieve attitude, vond het verschrikkelijk om mij genoodzaakt te zien mij en mijn gezin te beschermen tegenover hem. Ik heb me wel degelijk een jaar of 3 eerst “laten slaan” zonder iets terug te doen, maar toen we op een dag helemaal in het nauw waren gedreven, ben ik tegenover hem opgestaan.
Dat heb ik gedaan door mijn mond open te doen op de juiste plaatsen over de druk waaronder ik me geplaatst zag en hoe intolerabel alsmede onwerkbaar dat voor mij en alles wat bij me hoort was. De druk viel geleidelijk een beetje weg. Het werd minder, maar stopte nooit helemaal. Vervelend, maar daarmee zijn we dan maar gaan leven. Meer tegengas bieden kon wel maar wilde ik niet. De maan en haar liefs zijn me dierbaar. Als ik meer tegengas zou bieden, dan zou dat meer de maan en haar liefs raken…en dat was niet mijn doel. Ik moest helaas mijzelf en wat bij me hoort in bescherming nemen tegenover de de “kleine macht” in die nare machtsstructuur waarin alles en iedereen onder het juk van een “grote macht”in die structuur lijkt te staan. Omdat ik ook de maan en wat bij haar hoort wilde beschermen, leidde dat tot het bewandelen van een nauwelijks begaanbare route. Steeds weer wikken en wegen: Neem ik de nare intimidatie van die dag zonder verzet op me of doe ik mijn mond erover open…Diepe zucht….moeilijk.
Ik wou dat ik mijzelf en wat bij mij hoort nooit in bescherming had hoeven nemen en ik verwijt die hele geschiedenis de machtsstructuur waarvoor de die ene mens klaarblijkelijk was gevallen.
Sektarische structuren maken meer kapot dan je lief is.
Het spijt me vreselijk en het doet me verdriet dat ik hem nooit heb kunnen bereiken.
‘t Schrijvertje.
